Би эхнэртэйгээ ханилаад 7 жил болсон ч энэ хугацаанд эхнэр маань нэг ч удаа жирэмсэн болж байгаагүй. Бид хоёрын хэнд нь асуудал байгааг мэдэхийн тулд яваагүй эмнэлэг очоогүй лам бөө гэж үлдээгүй. Үнэндээ бид хоёр нэг нэгэндээ маш их хайртай ч ганц асуудлаас болж сүүлийн хэдэн жил үргэлж маргал.ддаг болсон.
Тэгээд сүүлдээ над шиг хүүхэд гаргадаггүй хүүхэнтэй насыг барж байхаар эртхэн шиг салж үз гэхэд нь хүртэл тэвчсээр хоёулаа ярилцаж хүүхэд өргөж авах тухай хүртэл бодсон ч нэг л зориглож зүрхэлж чадаагүй. Хүний хүүхдийг хайрлаж чадахгүй бол яана гэхээс маш их айсан гэх үү дээ.
Ийм байдалтай хэдэн сар өнгөрч хадам ээж маань манайд ирж тэнд нэг сайн хүн байдаг гэнэ гурвуулаа нэг очъё гэж хэлэхэд дургүй байсан ч гэсэн явахгүй бол хадам ээж минь гомдчихон гэж бодоод дагаад л явлаа. Налайхын нэг айлын гадна ирээд хаалга тогштол нэг өвгөн гарч ирээд за сайн явцгааж ирсэн үү орцгоо хүүхдүүд минь гээд л биднийг орууллаа.
Яг хоолон дээр ирдэг морьтой улс юмаа та хэд гээд инээх тэр өвөө нэг л дотно санагдан. Тэгээд л цайгаа уучхаад хөөрхий хадам ээж минь өвөөгийн өмнө суугаад “Та хоёр хүүхдийг минь үзээд өгөөч олон жил хүүхэдтэй болох гээд чадахгүй явна” гэхэд нөгөө өвгөн инээгээд аль хэдийн хүүхэдтэй болчихсон байж мэдээгүй энэ хүртэл ирээ юу та хэд гэхэд нь гурван бие уруугаа гайхан харж байснаа нээрээ юу өвөө гэхэд “нээрээ гэм” удахгүй хөөрхөн хүүтэй болох нь дээ гээд инээхэд нь бөөн аз жаргал дүүрэн гарсан бид гурав хот ороод хамгийн эхэнд таарсан эмэгтэйчүүдийн эмнэлэг орж эход үзүүлтэл 7 жил хүлээсэн бидний үр аав ээждээ ирээд хоёр долоо хоног болчихсон байсан.
Ингээд л өдөр бүр цаг минут тутам аз жаргалтай санагдаж эхнэрээ ёстой хөлийг нь газар хүргэхгүй хүссэн бүхнийг нь хийж өгч байлаа. Эхнэр маань жирэмсний синдром энэ тэр гээд тэр муухай ааш нтр нь огтхон ч байсангүй. Үргэлж л инээд алдаад миний гэдсийг хардаа гээд л тонтойн зогсох нь хайр хүргэнэ. Ингээд л төрөх өдөр дөхөж эмнэлэгт өвдөлт өгөөд ирлээ.
Би эмнэлгийн гадна сандрал догдлол дүүрэн ээж аав нар бүгд ирчихсэн инээлдээд л ёстой л нэг аз жаргалтай мөчийг тэсэн ядна хүлээсэн хүмүүс. Хүсэн хүлээсэн мөч ирж эмч гарч ирэв. Гэхдээ бидний сонсохыг хүссэн мэдээ огтхон ч биш байлаа. Тэр бидний өмнө ирээд бид чадах бүхнээ хийж байгаа шүү.
Эх үрийн бие муу байна бид нэгийн аварч чадах бололтой гэж хэлэхэд бүгд дуу нэгтэйгээр эхийг нь аварч үз гэхэд тэндээс ганцаархнаа “Эмчээ та хоёуланг нь авраад өгөөч энэ хоёр миний амь амьдрал байгаа юм”. Би аль нэгийг нь алдахыг хүсэхгүй байна гэж хэлэхэд эмч би хичээнэ гэж хэлээд орсон. Тэр үгэнд итгэж байсан ч яагаад ч юм нөгөө өвөө дээр очих ёстой мэт санагдаад бушуухан хөдөллөө.
Аав ээж нар ч гайхаж энэ хүүхэд чинь хаачихна вэ гээд л орилолдоод үлдэцгээсэн. Зүгээр л залбираад суухын оронд ямар нэгэн зүйл хийх ёстой гэдгээ мэдэж байсан болохоор налайхад 10 минутын дотор л давхиад ирчихсэн өвөөгийн үүдийг тогшиход өвөө намайг хүлээж байсан аятай бушуул хүү минь хожимдхон гээд л гэртээ бушуухан оруулаад нүглээ наманчлаад мөргө гээд л ташуурдаж эхэлсэн.
Хөлс нь цувсан өвөө намайг хэдэн ч удаа ташуурдсан юм бүү мэд. Одоо болсон хүү минь босож эхнэр хүү дээрээ оч. Нүгэл бага хийгээрэй. Төлөөс нь хатуу байдаг юм шүү гэж хэлээд намайг гаргаж өгсөн. Эмнэлгийн гадна ирэхэд ээж аав нар бөөн баяр эх үр хоёр эсэн мэнд амаржсан гэнэ чи чинь хаачихдаг хүүхэд вэ гэж хэлээд л аав болсонд нь баяр хүргэе гэж хэлээд бүгд үнэслээ.
Эмчээс гуйж гуйж хийсэн аяга шөлөө аваад эхнэр хүүхэд дээрээ орлоо. Эхнэр минь хүүгээ хөхүүл чихсэн инээгээд л сууж байлаа. Хүүгээ харсан анхны мэдрэмж энэ орчлонгоос авч болох хамгийн сайхан мэдрэмжүүдийн нэг байсан. Ингээд л бид гурав гэртээ гарч хүүгээ хоёр ой хүрэхэд нь бурхан бидэнд дахин нэг бэлэг илгээсэндээ.
Амьдралд үр хүүхэд хань ижлээс илүү зүйл байдаггүй гэдгийг хамгийн сайн ойлгосондоо. Одоо ч тэднийхээ төлөө ажилласаар л байна. Миний түүхийг шимтэн уншсан та бүхэндээ баярлалаа…
